looks like it's broken!

Natuurlijk, ik slaap een keer in een hostel, waar de mevrouw achter de receptie niet verteld had dat er geen dekens waren, dus Daniel had al mijn slaapzak gehaald. Een andere mevrouw achter de receptie had met haar auto de verlichting van mijn auto kapot gemaakt en zat moeilijk te doen en kostte ons een dag met veel spanning. Om alles nog beter te maken, kwamen we die nacht erachter dat in mijn bed BedBugs waren. Ik zat helemaal onder de bulten die echt ontzettend jeukte. Dus nacht een niet goed geslapen. Ik haalde spullen bij de apotheek wat het verdoofde zodat ik tijdelijk geen jeuk had. Heel tijdelijk! Weer een nacht slecht geslapen, maar op naar Coober Pedy.
Ik verwachtte veel van Coober Pedy, maar het stelde helemaal niet veel voor. Daniel en ik gingen naar een camping waar je onder de grond slaapt en toen we onze bedden aan het opmaken waren merkte we al dat het gehorig was. Die avond hadden we eerst nog een tour door een oude mijn, ook al had ik het idee dat deze mijn speciaal gemaakt was voor de rondleiding, want het was maar heel klein. Het was wel interessant om te weten hoe ze dat vroeger deden en welke machines ze tegenwoordig gebruiken. Ze gebruiken ook kunstmest voor de explosieven. We wisten dat er een grote groep oudere mensen ook gebruik maakte van de camping en we hoorde ze 's avonds luidruchtig naar bed gaan. Maar de volgende ochtend om 3 uur stonden ze allemaal op. En niet zachtjes nee, gewoon roepen en praten, auto's starten, radio's aan. Belachelijk. Dit verwacht je van kinderen niet van oudere mensen. Na een uur konden we eindelijk weer slapen en gelukkig kwamen de rest van de kampeerders pas rond zeven uur in beweging en die waren veel stiller. Toen we eindelijk opstonden merkte we dat het echt ontzettend waaide. Echt heel hard. Snel hebben we alles in de auto gegooid, voordat de auto vol zand zat en zijn we nog een keer Coober Pedy in gereden. Maar ook de museum waar we heen gingen stelde echt niet veel voor en we besloten er weer vandoor te gaan.
We hebben ontdekt dat we toch moesten werken dus in onze tussen stop in Port Augusta gingen we op zoek, maar van iedereen hoorde we dat het er niet goed uit ziet en dat ze nergens werk zoeken. Vele mijnen worden ook gesloten op dit moment. Dus Daniel en ik pakte de auto weer in en gingen naar Flinders Ranges. Dit is weer een andere Nationaal Park en ik wou eerst gaan wandelen, maar toen ik er uiteindelijk was besloten we gewoon te rijden. Aan het einde van de middag gingen we naar de camping die vroeg naar ons Nationaal Park nummer. Die hadden we niet. Blijkbaar moest je betalen voor het Nationaal Park, maar we waren bij twee informatiecentrums geweest en niemand had ons iets verteld. Dus wij netjes betalen. We waren die dag al een keer op een paar off road wegen geweest en hadden op de map een mooie route gezien en vroegen hoe de kwaliteit was. De mevrouw vertelde ons dat het een dirtroad was, maar dat het erg netjes was, met in de rivierbeddingen een paar stenen. DIT WAS NIET HET GEVAL. Maar wij dus die route doen en rijden met 20km/h over de weg. Op een gegeven moment liep de auto nog maar op 4 cilinders (is een 6 cilinder) dus motorkap open en Daniel zette de motor uit. Kon niets zien dus vroeg Daniel weer de auto te starten. Nee dus. We staan daar dus nog geen twee minuten en een auto stopte en vroeg of hij kon helpen. Nou dat kon hij dus niet, maar hij kon ons wel 90km verder brengen naar een dorpje Hawker. Dus alle waardevolle spullen uit de auto en wij met die meneer mee. Hij zette ons bij een garage af die eigenlijk gesloten was, maar de eigenaar was toch aanwezig en liet ons binnen. Ik belde mijn Australische ANWB en vertelde dat de auto gestrand was en dat ik op het moment bij de garage stond. Dus ik gaf Chris (de eigenaar) aan de telefoon en het bleek dat hij de auto moest gaan ophalen. Maar er was een klant die eerder had gebeld en dus moesten we eerst wachten tot die er was. Hij was er pas rond zeven uur en zo gauw we konden gingen we mijn auto ophalen. Toen we Chris hadden verteld wat er met de auto was gebeurd en wat we er daarvoor aan hadden gedaan, vroeg hij of we monteurs waren of zo en dat hij de auto wel wou afslepen, maar dat ik dan wel moest blijven werken. Dus ik zei dat ik de monteur was en dat ik wel naar werk zocht, maar dat Daniel een lasser is en ook naar werk zocht. Wat blijkt, hij zocht beide. Maar eerst moest ik de auto repareren, maar omdat we dingen moesten bestellen moest ik er eerst zeker van zijn dat dat het was en duurde was ik een halve dag bezig met diagnose stellen. Had ook niet echt haast. Maar hij ging het bestellen. Ook hadden we ontdekt dat de tank lekte en dat we die moesten bestellen. De volgende dag kwam de bobine binnen en de motor liep weer prachtig. De rest van de dag hebben we een beetje in de bibliotheek rondgehangen. Aan het einde van de dag vroegen we Chris hoe het zat met het baantje wat hij ons aangeboden had. Hij zei dat we morgen wel een klus konden doen en daarna liep hij meteen met een klant weg. Dus de volgende dag gingen we de klus doen. De schotel van de veer was gebroken en verbogen en het chassis was gescheurd op meerdere plekken, een mooie klus voor Daniel. Ook moest de auto een service hebben en Chris had gezegd dat ik Daniel maar moest helpen. Dus wij zijn daar de dag mee bezig geweest. Het lassen was echt een grote klus, maar Daniel heeft het goed gemaakt. Met de service was het voor mij onduidelijk wat er wel of niet onder viel, dus ik heb gedaan en opgeschreven wat ik vond. Maar volgens mij komt mijn manier niet over met wat Chris verwacht. Dus nadat de volgende dag de tank binnen kwam en wij deze erin hebben gezet zijn we naar hem toe gegaan en hebben we gezegd dat we hem erg aardig vonden, vooral omdat we mochten kamperen in de garage! Maar dat hier blijven werken voor ons allen geen goed idee zou zijn. We hebben hem nog een sixpack bier gegeven als bedankje en nu weer lekker onderweg. Op naar het volgende avontuur!
Groetjes
Mara en Daniel

P.s. Geen dirtroads meer :)