Back to basic

Wat gaat de tijd snel als je het naar je zin hebt. De laatste keer had ik het over de Franz Josef en dat voelt al weer als lang geleden. Heb al weer vele nieuwe avonturen gehad en het begon allemaal in Queenstown.
Zoals ik al had gedacht vind ik het dorpje wel leuk, maar niet heel erg bijzonder, dus ik heb een dagtrip naar Milford Sound geboekt.
Eerst hadden we een lange reis met de bus voor de boeg en ik weet niet wat het is, maar zo gauw ik in een bus zit ben ik moe en kan ik mijn ogen haast niet open houden. Dus ik besloot meteen even te gaan slapen, zodat ik als we vlakbij Milford Sound waren lekker om me heen kon kijken. Het was echt prachtig en gelukkig stopte we ook een paar keer om een kleine wandeling te maken. Eenmaal in Milford Sound aangekomen moesten we overstappen naar de boot. Deze boot bracht ons vlak langs de bergen naar de zee, daarna draaide hij weer om. Ik heb gezellig zitten kletsen met een jonge dame die met haar vader aan het reizen waren. Zij waren heel erg geïnteresseerd in mijn verhalen en vonden het erg gaaf dat ik een boek ging schrijven, dus nu weet ik het zeker dat ik dat ga doen.
Halverwege de Milford Sound was er een grote waterval waar de boot met de neus inging. Heb wel een gave foto kunnen maken, net voordat we nat werden. Ik was echt net op tijd binnen.
's Avonds had ik nog even een borreltje gedaan met de meiden uit de stray bus, voordat ik weg ging, want de volgende dag had ik een bus geboekt naar Dunedin. Ik was wel nerveus, want in de bus kende ik niemand en het was geen straybus, dus het was een beetje saai. Toen ik eenmaal aankwam kreeg ik een rondleiding van de receptionist en toen we in de slaapkamer kwamen werd hij boos op een meisje, omdat zij haar was op de piano had neergelegd. Daarna gingen we weer verder met de rondleiding en toen ik terug kwam in de kamer, vroeg ik of ze mijn waslijn wou gebruiken. Dus dank je wel Taco, dankzij jou heb ik deze leuke meiden ontmoet.
Ben de rest van de dagen met hun opgetrokken en heb de familie Neehoff gebeld. Ik had afgesproken even langs te komen, maar ik had bij de I-site geïnformeerd en het was eigenlijk onmogelijk om daar te komen. Ik kon alleen tot Mosgiel komen en dan zou dan nog steeds ver zjin van hun huis, dus ik besloot hem gewoon te bellen. In het begin waren we in het engels aan het praten en daarna gingen we opeens over in Nederlands. Maar omdat hij me soms niet goed begreep, gingen we weer terug naar Nederlands. En ondertussen lagen de twee Duiste meiden echt in een deuk, want ze begrepen wat er aan de hand was. Uiteindelijk had ik afgesproken welke bus ik zou nemen en dat (ik dacht) hij me zou komen ophalen. Maar op een of andere manier is die ene bus nooit gekomen en ik had een bus later moeten nemen en toen ik uiteindelijk bij het postkantoor aankwam was daar geen oudere man. Na vijf minuten wachten kwam er een mevrouw naar me toe en die vroeg of ik verdwaald was. Ik vertelde dat ik aan het wachten was op Meneer Neehoff, maar zij kende hem niet en liep weer verder. Paar minuten later kwam er nog een mevrouw naar me toegelopen en deze zei dat ze een meisje op kwam halen met een oranje tas (dit had ik gezegd) en deze mevrouw bleek mij op te komen halen.
De eerste nacht ben ik bij Oom Cleef gebleven en de andere nachten heb ik bij zijn zoon Nigial en vrouw Judy (de vrouw die me had opgehaald) geslapen.
Heb ze een beetje geholpen met het boerderij werk, maar volgens mij doen ze liever alles zelf, dus heb voornamelijk veel vragen gesteld. Het was wel heel erg fijn om weer een eigen kamer te hebben en ik ben daar in totaal vijf dagen gebleven. Toen bracht Judy mij terug naar Dunedin waar we eerst gingen lunchen met haar dochters.
Verder ben ik met Duitse meiden naar de museum geweest en ook naar de beroemde chocoladefabriek in Dunedin. Daarna was het toch echt weer tijd om verder te reizen. Ik boekte een bus naar Invercargill en nam afscheid van de meiden.
Eenmaal daar aangekomen, was ik gesloopt en ik moest mijn rugzak inpakken want de volgende dag moest ik om 6 uur opstaan. Hierdoor heb ik een paar foutjes gemaakt met het inpakken van mijn tas. Want ik was van plan het vliegtuig te nemen naar Stewart Island en daar een drie daagse hike te doen en dan neem je geen Lonely Planet (800 gram) mee en zo nog een paar andere dingen.
Het was een heel klein vliegtuigje waar maar 6 passagiers in kunnen. Ik zat precies achter de piloot en had de beste uitzicht.
Na mijn landing begon ik meteen aan mijn wandeling. Ze zeiden dat het een wandeling is van vijf uur. Helaas waren de eerste twee uur langs de weg. Maar ik voelde me meteen een echte backpacker. In het begon kwam ik alleen mensen tegen die alleen voor een dag liepen en ik begon het idee te krijgen dat ik misschien wel alleen zou slapen, maar dit was niet zo. Halverwege de dag kwamen er meerdere mensen langs die ook de drie dagen hike deden.
Uiteindelijk sliepen er heel veel mensen in de eerste hut. De hut had geen kookgerei en ik had dus al mijn eten al gekookt en meegenomen. Naja al mijn eten, ik besloot voor de eerste keer dat ik maar gewoon pasta meenam. Die ik de dag daarvoor al had klaargemaakt. Ik had ook een blikje tonijn meegenomen om een beetje smaak te krijgen.
Toen ik 's avonds in bed lag, wist ik niet zeker of ik wel door ging. Maar toen ik aan mijn tweede dag begon ging het heel goed. Ik had al betaald voor de tweede nacht en ik vind het zelf zo stoer als ik kan zeggen dat ik een echte hike heb gedaan dus ik ging ervoor. Omdat ik gisteren ongeveer vijf uur had gelopen op de vijf uur dag, bedacht ik dat ik de tweede dag dus ook het zelfde aantal uren zou lopen als ze aangeven en dit was waar. Deze wandeling was erg modderig en in het begon probeerde ik echt heel erg om de modder heen te lopen, maar dit was echt niet te doen en hoe langer in aan het lopen was hoe makkelijker ik was met de modder. Natuurlijk wil je nog steeds niet midden in de modderpoel staan, maar ik werd er wel makkelijker in.
De derde dag was een beetje vervelend lopen, want ze hadden een houten pad gemaakt maar de spleten tussen de planken waren vrij groot. Dus ik met mijn kleine voeten bleef vaak haken. Maar al met al was het echt heel erg gaaf om te doen en ik weet nu dat ik een tas tot 20 kg makkelijk kan dragen voor 3 dagen. Ik loop alleen langzaam, maar dat vind ik niet erg, want ik hou ervan om om me heen te kunnen kijken.
Eigenlijk heb ik nog veel meer te vertellen, maar ik heb geen tijd meer, want ik ga zo naar Skipper Canyon.
Heel veel kusjes en tot de volgende keer!